Kami menerangkan apakah fungsi emosi bahasa, bagaimana ia dinyatakan dan pelbagai contoh. Selain itu, fungsi lain bahasa.
Apakah fungsi emosi bahasa?
Fungsi emosi adalah salah satu daripada enam Fungsi bahasa (iaitu, kemungkinan penggunaan) yang dikenal pasti oleh ahli bahasa dan fonologi Rusia Roman Jakobson (1896-1982) dalam teori maklumatnya 1958. Fungsi-fungsi ini berkaitan dengan faktor komunikasi (iaitu: penghantar, penerima, mesej, kod dan saluran), dan mereka mengandaikan perkembangan yang lebih kompleks dari karya ahli bahasa Jerman Karl Bühler (1879-1963).
Juga dipanggil fungsi ekspresif atau fungsi gejala, fungsi emosi bahasa adalah fungsi yang, berpusat pada pengirim mesej, membolehkan komunikasi realiti dalaman mereka, iaitu perasaan, keinginan atau keadaan fikiran mereka. Ini biasanya dilakukan dalam ayat seru, dalam orang pertama, walaupun ia juga boleh berbentuk soalan retorik atau pernyataan sarkastik.
Walau bagaimanapun, penggunaan bahasa yang ekspresif juga mempunyai beberapa jenis rujukan.Malah, ungkapan seperti "Cantiknya kanak-kanak!" mempunyai pegangan pada rujukan sebenar, atau menangani peristiwa sebenar dan konkrit, tetapi di dalamnya niat ekspresif mendominasi, iaitu, keinginan untuk mendedahkan dalaman penerbit, dan bukannya untuk menggambarkan sesuatu realiti luaran dan objektif.
Contoh fungsi emosi
Beberapa contoh penggunaan bahasa yang ekspresif adalah seperti berikut:
- Ungkapan yang merujuk kepada sensasi fizikal: "Oh, sakit!", "Oh, betapa sedapnya rasanya!" atau "Kepala saya akan pecah!"
- Kutukan atau ratapan: "Biarlah kilat menyambar saya!", "Mengapa perkara ini berlaku kepada saya?" Oh, tidak boleh!".
- Seruan kegembiraan: "Alangkah bahagianya!", "Saya tidak percaya!"
- Ungkapan keinginan: "Saya harap", "Apa lagi yang saya suka".
Fungsi bahasa lain
Sebagai tambahan kepada fungsi emotif, Roman Jakobson mengenal pasti fungsi bahasa berikut:
- Fungsi rujukan, bahasa yang membolehkan bahasa merujuk kepada objek realiti, menerangkan situasi dan menyatakan kandungan dunia yang objektif, konkrit dan boleh disahkan. Ia memberi tumpuan kepada mesej dan situasi komunikatif.
- Fungsi rayuan, yang membolehkan penutur mempengaruhi penerima dengan cara tertentu, meminta daripadanya beberapa jenis tindakan atau tingkah laku, atau sekurang-kurangnya beberapa jenis tindak balas. Secara logiknya, ia memberi tumpuan kepada penerima.
- Fungsi fatik, yang membolehkan mereka yang terlibat dalam tindakan komunikatif mengesahkan bahawa saluran komunikasi itu terbuka, tersedia dan berdaya maju untuk memulakan pertukaran maklumat. Ia adalah perkara pertama yang kita lakukan semasa menjawab telefon, contohnya. Oleh itu, ia memberi tumpuan kepada saluran komunikasi.
- Fungsi Metalinguistik, bahasa yang membolehkan bahasa itu menerangkan dirinya sendiri, iaitu, mencari persamaan daripada satu bahasa ke bahasa lain, atau menjelaskan istilah yang tidak diketahui oleh penerima, malah menukar unsur daripada satu bahasa kepada bahasa lain. Ia memberi tumpuan kepada kod komunikasi.
- Fungsi puitis, yang membolehkan bahasa menghasilkan kesan estetik, iaitu, menarik perhatian kepada bentuknya sendiri dan kepada cara mesej itu disampaikan, bukannya mesej itu sendiri. Dalam erti kata itu, ia memberi tumpuan kepada kedua-dua kod dan mesej, dan contoh yang paling biasa ini terdapat dalam teks sastera.