Kami menerangkan apa itu Undang-undang Positif dan ciri-ciri utamanya. Juga, apakah cabang hak ini.
Apakah undang-undang positif?
Pada asasnya, undang-undang positif dipanggil korpus bertulis bagi undang-undang, iaitu, kepada set norma undang-undang ditubuhkan oleh badan perundangan dan disusun dalam Perlembagaan Negara atau kod norma (bukan sahaja undang-undang, tetapi semua jenis norma undang-undang).
Undang-undang positif, tidak seperti undang-undang semula jadi (yang wujud dalam manusia) atau adat (ditubuhkan oleh adat), dengan itu mematuhi pakatan sosial dan undang-undang yang ditubuhkan oleh masyarakat sama untuk peraturan dan pelaksanaan mereka kedamaian, kerana undang-undang itu ditulis dan diluluskan secara berdaulat.
Undang-undang jenis ini mengawal selia kelakuan warganegara, prestasi badan-badan keadaan dan kebebasan peribadi, iaitu, mereka mewujudkan rangka kerja kewujudan bersama, daripada Keadilan dan penyelesaian masalah yang diperlukan untuk kehidupan di masyarakat. Undang-undang ini kekal berkuat kuasa sehingga ia dimansuhkan oleh rangka kerja undang-undang baharu atau ditolak oleh keputusan popular dan berdaulat.
Oleh itu, adalah mungkin untuk bercakap tentang dua bentuk undang-undang positif: yang digunakan semasa dan yang tidak berkuat kuasa. Yang pertama bertindak mengikut apa yang telah diperkatakan, manakala yang kedua membentuk sejarah undang-undang sesebuah negara atau kumpulan. Untuk itu boleh ditambah sejarah undang-undang budaya yang menjadi milik masyarakat.
Ciri-ciri undang-undang positif
Pertama sekali, undang-undang positif ialah sistem norma paksaan, iaitu, yang boleh digunakan untuk memaksa orang lain bertindak dengan cara tertentu. Fungsi utama Negara, dilihat dengan cara ini, adalah untuk memastikan pematuhan dengan norma-norma ini, termasuk melalui monopoli daripada keganasan (penindasan, badan undang-undang, dll.).
Sebaliknya, sebarang peraturan positif mesti ditulis, diterbitkan, dan disebarkan dalam komuniti yang ditadbirnya, iaitu, ia mesti diketahui umum. Sesuatu undang-undang tidak boleh dipatuhi jika tiada siapa yang mengetahuinya, dan untuk itu terdapat sokongan fizikal di mana peraturan undang-undang dicetak dan diedarkan: perlembagaan, kod pelbagai jenis, peraturan, dll.
Dan akhirnya, undang-undang positif tidak muktamad: ia sentiasa berubah, membentuk semula, mengemas kini dan menyesuaikan diri dengan realiti undang-undang dan sosial komuniti yang mereka kawal. Sejarah undang-undang positif juga, dalam beberapa cara, adalah keperluan undang-undang warganegara.
Cabang undang-undang positif
Undang-undang positif diklasifikasikan terutamanya kepada dua kategori atau cabang: undang-undang awam Y hak persendirian. Pembahagian ini bermula dari zaman Rom Purba dan berdasarkan perbezaan antara perkara-perkara kehidupan peribadi orang, dan hal ehwal kehidupan Awam negeri. Setiap cerun mempunyai cabangnya sendiri, yang diperincikan di bawah:
Cabang undang-undang awam:
- Hak berperlembagaan. Seseorang yang mengatur kuasa awam, kuasa Negara dan hubungannya dengan rakyat.
- Undang-undang pentadbiran. Yang berkenaan dengan pengurusan daripada aset dan sumber Negara.
- Undang-undang Jenayah. Yang mengatur cara Negara akan menindas dan menghukum tindakan yang risiko rangka kerja kewujudan bersama sosial yang direnungkan dalam Perlembagaan dan kodnya yang berbeza.
- Undang-undang antarabangsa awam. Yang mentadbir dan mengawal hubungan antara Negara yang berbeza yang wujud dalam wilayah geografi tertentu (yang boleh menjadi seluruh dunia).
- Undang-undang gerejawi. Orang yang mengawal hubungan antara institusi agama dan negara.
Cabang undang-undang persendirian:
- Undang-undang sivil. Orang yang mengawal hubungan peribadi antara orang, hak mereka, kebebasan, harta pusaka dan pemindahan aset keturunan.
- Undang-undang perdagangan. Yang mengawal urus niaga dan pertukaran barangan dan perkhidmatan.
- Undang-undang Buruh. Orang yang mengawal hubungan kerja, iaitu corak dan pekerja.
- Undang-undang luar bandar. Dia yang mengawal hal ehwal bidang dan pengeluaran makanan.